Huilen, we hebben het allemaal al eens gedaan. Het ene moment huilen we van geluk, het andere moment huilen we van verdriet. Bij Anja Daems is het nog niet zo heel lang geleden dat ze heeft gehuild.
“Ik huil zo snel. Een paar dagen voor mijn nonkel stierf – dat was in september, het was warm – zaten we buiten in zijn tuin en ineens nam hij mijn hand vast, omdat wij geen praters zijn. We hebben daar heel lang zo gezeten. En daar is ook een foto van, die ik heb ingekaderd. Die twee handen samen, dat zei alles. En soms overvalt mij verdriet om alles wat hij niet meer zal kunnen doen. Zelf zei hij: ik heb van de Schikgodinnen maar een kort lintje gekregen, dat is het leven. En op een manier kan ik me daar wel mee verzoenen”, zegt ze in De Morgen.
Naast verdriet en geluk, voelen we ook allemaal wel eens woede. Dan kunnen we compleet door het lint gaan.
“Heel lang geleden eens, toen ik het verschrikkelijk druk had en aan mijn man gevraagd had om onze dochter aan de tekenschool op te halen. Een half uur later kreeg ik telefoon van de directie: waar we bleven? Toen heb ik mijn man gebeld, al roepend. Hij was er, maar hij stond op de verkeerde parking. Ocharme.”
