Spijt hebben van dingen in het leven, het is geen uitzonderlijk fenomeen. Ook Bart Appeltans heeft spijt van dingen in zijn leven. Hij vertelt erover in De Morgen.
“Ik vind het spijtig dat ik als jongere zo gesloten was. Ik denk dat ik mijn tiener- en studentenjaren leuker had kunnen ervaren. Ik kroop in mijn schulp, omdat ik bang was om uitgesloten, uitgescholden of gepijnigd te worden. We spreken van 25 jaar geleden. De maatschappij was toen nog een stuk minder verdraagzaam.”
Net zoals vele jongeren was ook Bart onzeker over zijn geaardheid. Hij kwam er niet zelf mee naar buiten. Het is dankzij zijn moeder dat hij uit de kast kwam.
“Mijn moeder heeft uit mij moeten sleuren hoe de vork aan de steel zat. Ik weet nog dat ik huilend thuis kwam. Ik was verliefd geworden op een jongen, maar het was niet wederzijds. Mijn moeder was blij toen ik het vertelde. ‘Eindelijk’, zei ze. Zij wist het natuurlijk al veel langer, lang voordat ik het zelf doorhad.”
