Het kwam als een harde klap voor Nicole en Hugo toen ze hoorden dat Nicole aan Alzheimer leed. Ondanks de ziekte is haar persoonlijkheid nooit veranderd en dat siert haar.
“Daar prijs ik me inderdaad gelukkig mee. Nicole was tot de laatste dag grappig en speels. En gelukkig zijn er nooit gevaarlijke momenten geweest. Ik heb me nooit zorgen hoeven te maken dat ze niet thuis zou raken of zou verdwalen, want ik was altijd bij haar. Samen uit, samen thuis”, blikt Hugo terug in Primo.
Alzheimer doet vreemde dingen met een mens en het was erg moeilijk voor Hugo dat de gedachte er was dat hij afscheid zou moeten nemen van Nicole terwijl ze nog leefde.
“Ze zou me waarschijnlijk wegduwen en zelfs niet meer willen dat ik haar aanraakte of knuffelde om haar gerust te stellen of geliefd te laten voelen. Onze connectie zou compleet veranderen of zelfs stoppen. Ik zou afscheid moeten nemen van haar terwijl ze nog leefde. Dat toekomstbeeld was voor mij ondraaglijk. Wat ik wel kon verdragen, was het besef dat ik vermoedelijk langer zou leven dan Nicole.”
