Jeroen Meus moet toegeven dat hij vroeger vaak boos is geweest op zijn zoon Georges. De jongen is nu bijna 12 en Jeroen kon maar niet begrijpen hoe hij zo vaak en zijn pennenzak en zijn jas en zijn zwembroek in één keer kon vergeten.
Maar nu er ernstige concentratieproblemen zijn vastgesteld bij zijn zoon, begrijpt Jeroen het veel beter en is de relatie tussen de twee ook verbeterd. Hij is een zachtere vader geworden en door zijn zoon leert hij zichzelf nu ook beter kennen.
“Je weet dat ik mijn opleiding in Ter Duinen in Koksijde heb genoten, hè? Dat is een grote cesuur geweest in mijn leven: daar leerde ik om hard te werken, niet met tijd te morsen, pas tevreden te zijn als er echt-echt-echt geen reden meer is om ontevreden te zijn. Ik heb me dat allemaal eigen gemaakt, en het heeft me vooruitgebrand in m’n carrière. Maar door naar mijn zoon te kijken herinner ik me dat dat een geboetseerde versie van mezelf is, dat ik zo gewórden ben. En stilletjesaan lukt het me om wat meer… Hoe zeg ik dat? Om wat meer te fladderen. Om wat rustiger te worden, wat minder plichtsgetrouw, wat nonchalanter ook. En dat doet deugd: het is een versie van mezelf waar ik makkelijker mee kan leven”, zegt hij in Humo.
Volgend jaar gaat Georges naar het eerste middelbaar en behoort hij officieel tot de categorie: pubers. En dat vindt Jeroen een heel erg boeiende fase.
“Ook voor mezelf: het is de fase waarin wordt bepaald hoe hij de volgende jaren naar mij zal kijken. Word ik een jonge pa, of toch een oude pa? Ik ga me niet anders voordoen dan ik ben, maar ik ben me er wel van bewust hoe snel je het etiket ‘hopeloos uit de tijd’ kunt krijgen. Ik heb altijd gedacht: mij gaan ze niet liggen hebben. Ik blijf bij! Maar zo’n kind leeft in een razend tempo. Hoe de wereld voortdurend verandert… Enfin, ik probeer om het compromis te vinden. Om de vader te zijn die niet zo pathetisch jong probeert te blijven dat hij cringe wordt bevonden, maar die ook weer niet zo hard uit de tijd valt dat hij niet weet wat cringe betekent.”
