Kürt Rogiers moest enkele maanden geleden afscheid nemen van zijn mama. Ze had ALS en het ging heel snel bergaf met haar. Heel pijnlijk om te zien, want Kürts mama was een trotste vrouw.
Haar laatste dagen waren allesbehalve dagen om te onthouden. Ze verbleef in een rusthuis waar amper zon binnenkwam. Behalve tussen halftwee en halfdrie.
“Ik noemde het haar ‘happy hour’. Dan keerden we haar bed, zodat ze pal in het zonnetje lag. Op 26 januari lag ze te slapen. We wisten dat het einde naderde. We zaten rond haar bed en de verpleegster raadde aan om haar te zeggen ‘dat het goed was, dat ze mocht vertrekken’. Net op dat moment stond de zon recht op haar gezicht. Haar ‘happy hour’”, blikt Kürt terug in Het Laatste Nieuws.
Dat was voor Kürt het moment waarop hij tegen zijn mama zei dat ze de beste van de hele wereld was. Maar dat ze mocht loslaten, dat ze genoeg gestreden had.
“Mijn zus heeft nog iets gezegd en mijn vader ook. Ze ademde nog één keer. En dan was ze weg. We hebben nog een uurtje rond haar dode lichaam gezeten. En dan daalde er een soort schone rust over me. Ik kan het een mooi moment noemen, ondanks het verlies.”
